„Obiecanki cacanki”

Nowy Rok, niezmiennie czas posumowań i postanowień. Będę biegać, schudnę, nauczę się gotować, tańczyć, polecę na Maderę i oczywiście będę więcej czytać, nadrobię wszelkie zaległości: filmowe, książkowe, teatralne, muzyczne. Znacie to? Co roku to samo. Noworoczny zapał jest cudowny, daje nadzieję, rozaniela. Jeszcze jedna carte blanche, zupełnie jakbyśmy rodzili się na nowo.

W internecie znalazłam ostatnio wyzwanie zorganizowane przez portal www.bookznami.pl: „Przeczytaj tyle ile masz wzrostu”. Trzeba do końca grudnia 2014 przeczytać tyle książek, aby utworzyły wieżę wyższą od nas samych. Od razu przeliczam. Mam 169 centymetrów, grubość, na przykład czytanego obecnie „Cudu” Karpowicza to jakieś 2,5 centymetra, czyli wychodzi 67 300-stronicowych książek. Hmm…. W 2013 udało mi się przeczytać około 60, nie liczę tych czytanych z Lilianką i „branżowych”. Nie wiem czy to dużo, skali czytelniczej brak, ale uważam, że to bardzo przyzwoicie, zważywszy, że średnio osiem godzin dziennie pracuję, mam czas dla rodziny, chadzam na kawki z przyjaciółmi, cos tam sprzątnę, wypiorę, gdzieś się przebiegnę, gdzieś pojadę. A jak porównam się do przeciętnego rodaka, 60,8% w ogóle nie czyta, tak wtedy czuje siłę mojego czytelniczego kalibru. Jestem niezła, ale po co porównywać się do słabszych, żadna przyjemność i satysfakcja. 60 książek rocznie to całkiem dobry wynik. Bawiąc się w statystyka, to jedna pozycja tygodniowo w ciągu roku.

Ale hola, hola, już pojawia się żółta kulka stukająca mnie w głowę, jak u pomysłowego Dobromira, o co chodzi? Gdzie ja zmierzam z tym myśleniem? Czy to wyścigi? Czy przygotowuję się zawodów w sprinterskim czytaniu? Idę na ilość? Czy to w ogóle ma znaczenie? Owszem lubię wyzwania czytelnicze, ale bardziej te w stylu: „Rosja w literaturze”, „Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę”, „Serie wydawnicze”, czyli JAKOŚĆ. Sięgam wtedy po książki o konkretnej tematyce, często  takie, których sama bym nie wybrała. To także szansa na poznanie innych moli książkowych, bloggerów, rozmowy o literaturze. Polecam! Dlatego nie dam się wciągnąć w spiralę dzikiej i rozpaczliwej mani czytania. Mam swój rytm. Czytanie jest ważne, ale nie najważniejsze. Czy chciałabym czytać więcej? Oczywiście. Chciałabym mieć ten luksus pochłaniania książek non stop, całymi dniami. W zasadzie to moja koncepcja raju. Podziwiam tych, którym udało się połknąć 100  czy 150 pozycji. Szacunek. Nie wnikam, czy to były książki o objętości „Ulissesa”, czy może raczej „Trzech kobiet” Lessing, choć ciekawi mnie jak oni to robią. Czy chciałbym przeczytać całą klasykę literatury? Tak! Ciągle ubolewam, że nie uporałam się jeszcze z „Biesami”, „Braciami Karamazow”, czy „W poszukiwaniu straconego czasu”. Dręczy mnie to i trochę mi wstyd, że wciąż jestem w polu. Ale w obecnym stanie rzeczy lubię też inne, rzeczywiste wyzwania: matkowanie, pracowanie, bieganie, kolegowanie i słodkie nicnierobienie.

I choć jedno z moich postanowień na 2014 brzmiało ”nadrobić zaległości książkowe (przynajmniej te z 2013)”, to pójdę za radą przyjaciółki Ani – „będę czytać, nie nadrabiać”. Tego wszystkim molom książkowym życzę.