Książkowy spowalniacz czasu, czyli o czytaniu na głos

Zaczęło się bardzo niewinnie. Zamknięci w trójkę w jednym pokoju, nie mieliśmy wyjścia. Czytanie Lilce wieczorem, to nasz mały rytuał, a raz złamany spotyka się z głośnym sprzeciwem malucha. Przygód „Pożyczalskich” słuchaliśmy więc wszyscy. Kiedy Lilka zasypiała, ja przerzucałam się na coś dla dorosłych, a wtedy odzywał się Marcin, „Nie przerywaj, czytaj dalej”. Tak pękła powieść Mary Norton, „Wszystko, co lśni”, a ostatnio głośne czytanie przeniosło się do auta i w drodze do przedszkola intonuję przygody detektywa Łodygi. I jakie wnioski?

copypaste.am

Naukowiec wypaliłby od razu, że czytanie uruchamia w mózgu wizualne drogi nerwowe, które tworzą pamięć, a głośne czytania dodatkowo stymuluje konektory odpowiedzialne za dźwięki i pozwala budować głębszą sieć skojarzeń. I na dodatek szansa zapamiętania wzrasta o 50% jeśli wypowiadamy słowa głośno.

www.readwave.com

Ja mam bardziej namacalne przemyślenia. Normalnie (czytaj: po cichu, dla siebie) czytam dość szybko. Trzy, cztery książki w tygodniu to nic wielkiego, ale czytanie głośno mnie wycisza, czas się zatrzymuje. Rozdziały ciągną się godzinami. Robimy pauzy, rozmawiamy. Wybrzmiewające słowa, mają siłę inną niż te tłoczące się tylko w naszych myślach. „Przeczytaj to jeszcze raz.” Moduluję głos, słowa dobitniej wciskają się w mózg i podkręcają wyobraźnię, dialogi wibrują przerzucane rożną intonacją. Przymiotniki, czasowniki, przysłówki zaczynają figlować, bo właściwie wypowiadając je na głos, zdajemy sobie sprawę, że w ogóle istnieją, że nie są tylko masą znaków, stłoczoną w tekst. Tak, czytając głośno stajemy się bardziej uważni. Obrazy ze słów malują się przed oczami, a nasza perspektywa dostaje zastrzyk od słuchających. Jesteśmy razem fizycznie i psychicznie, skupieni na tym samym. To bardzo prosty i chyba lekko zapomniany czas na spędzanie czasu razem. Na dzielenie czegoś i wspólne przeżywanie. Idealnie na jesienne i zimowe dni!

foto. Patrick Hadley 

p.s. Ja mam we wspólnym, głośnym czytaniu jeszcze jeden cel. Zapraszam Marcina do świata który kocham, a w którym on gości ... powiedzmy rzadko. Nie buntuje się i jesteśmy tam razem.