Wyzwania książkowe, jak to ugryźć i czy warto

Początek nowego roku to czas podsumowań, plebiscytów, zestawień, a także ambitnych planów oraz postanowień. Nie zapominamy też o wyzwaniach książkowych, a tych w blogosferze, na portalach społecznościach i w bibliotekach jest mnóstwo. Jakoś mnie to irytuje. Nie jestem zwolennikiem sprowadzania czytania do poziomu konkurencji olimpijskiej, w której odhacza się, wykreśla, przyporządkowuje i stawia na wynik. Stworzymy ligi czytelnicze? To prosta droga do komodyfikacji czytania, a ja szczerze wierzę, że ta sfera naszego życia kulturalnego skutecznie opiera się zamknięciu w tabelkowym matriksie (oczywiście nie mówię tu o zestawieniach prowadzonych przez wydawców, księgarnie czy nawet biblioteki).

W ubiegłym roku stawiano na „Przeczytaj tyle ile masz wzrostu”, w tym czuję, że hitem będzie liczba „52”. Oto krążąca w intrenecie lista z portalu popsugar.com. Bardzo popularna, wyskakuje zewsząd. Czytelnikowi nie proponuje się w niej konkretnych tytułów czy rodzajów literackich, a raczej ogólne hasła. Do przeczytania mamy cegłę z ponad pięciuset stronami, książkę autorstwa kogoś przed trzydziestką, taką ze złymi recenzjami, albo nieukończoną. Oprócz czytania konkretnych pozycji, myślę, że niemałym wyzwaniem, i prawdopodobnie większa zabawa, może być samo ich znalezienie i wybranie. A może jedna książka tygodniowo?  Tak statystycznie wychodzi w zabawie „Przeczytam 52 książki w 2015 roku”. Bez znaczenia gatunek rodzaj, grubość, rok wydania. Po prostu czytamy. Znalazłam też czytelnicze BINGO. A może coś prostego? Przeczytaj więcej w 2015 niż w 2014. Motywujące? Taki wyścig z samym sobą. Można czytać każdy gatunek, w dowolnym formacie, jedyne obostrzenie: książki powyżej stu stron.

Czy ilość jest taka ważna? Od kiedy czytanie to w ogóle WYZWANIE? Mnie kojarzy się ono niezmiennie z przyjemnością, choć przyznaję, że odkąd prowadzę bloga i przeglądam „konkurencję”, to myślę, że czytam zbyt mało i włącza się gen wstydu, nie na długo, bo po co? Tak sobie myślę, szukając dobrej strony tego typu „zabaw”, że dla osoby, która chce się mierzyć sama ze sobą, potrzebuje się dopingować, stawiać cele, to może to być jakaś forma dopalacza. Być może też, uczestnictwo sprawi, że sięgniemy po pozycje, których normalnie nie wybralibyśmy. Być może. Ale jeśli widzę, że udział  w wyzwaniach biorą zwykle … mole książkowe, to czuje pewien dysonans. Ja, na przykład, chcę czytać więcej klasyki, ale nie będę tego szufladkować, jako wyzwania, nie będę też sporządzać listy, ani tabelki, po prostu raz na jakiś czas wybiorę coś, co mam ochotę odkurzyć lub poznać.