Kupa w łazience i gumka na kwiatku

Oj dziewczyno, dziewczyno - chciałoby się westchnąć po przeczytaniu książki Leny Dunham „Nie taka dziewczyna. Młoda kobieta o tym, czego „nauczyło” ją życie”. Dlaczego? Bo oglądając pierwszy sezon serialu HBO „Dziewczyny” (przyznam się jedyny), miałam trochę inne oczekiwania. Powinnam obejrzeć pozostałe? Teraz nie bardzo wiem jak opisać smak, który pozostawia książka– nie jest to zniesmaczenie, nie jest to na pewno słodycz, ani kwaśność wynikająca z inteligentnego prześmiewania, raczej bliżej kwasu momentami. Zastanawiam się, na ile jeszcze sposobów będzie nam serwowany „Seks w wielkim mieście”, w ilu odmianach, wariacjach i próbach kreowanie nowej, coraz bardziej wyuzdanej, upgradowanej wersji Samanthy Jones.

www.mirror.co.uk

Oto serialowa Hannah staje się Leną, choć momentami miałam wrażenie, że Adrianem Molem, a może po prostu jestem już za stara. Lena jest w tej książce na pierwszym planie, jest początkiem wszystkiego i wokół niej obraca się świat, konsekwentnie podtrzymując tym samym obraz artystki, jaki od dawna nam się serwuje. Nad książką krąży nowojorska neurotyczność. Przypadło mi akurat do gustu, bo takie jest to miasto, że człowiek może się w nim poczuć zagubiony, a nade wszystko chce zostać zauważony przecież. Lena też.

Lena - szczęśliwe, inteligentne dziecko pary znanych nowojorskich artystów, wpuszcza nas do krainy swojej młodości, okresu dojrzewania i dorastania. Wszystkie te emocje, problemy typowe dla nastolatków, studentów: pierwsze miłości, odkrywanie cielesności, przygody erotyczne, problemy z nieprzystawaniem, z tożsamością, testowanie, odchudzanie, eksperymentowanie. Jej relacje z mężczyznami, rodzicami, kobietami i to poszukiwanie siebie w innych. Momentami miałam wrażenie, że Lena to zakompleksiona osoba, ale ona nie jest taka. Choć serwuje nam wywody, autoterapeutyczne wynurzenia, łzawe wyznania, choć ma swoje bolączki, to miałam niejasne wrażenie, że tak naprawdę akceptuje siebie i odważnie idzie do przodu, a przynajmniej nie boi się zajrzeć we wszystkie skrytki stwarzane przez życie. Nie czeka na to, żeby świat przyszedł do niej, jak Pani Bovary, atakuje, zaczepia, prowokuje. Bardzo to amerykańskie i nowojorskie.

http://jessjustreads.com/

Ta książka jest jak spowiedź na kozetce u psychologa, monolog odarty z wszelkiej tajemnicy i chyba dlatego, trochę to jednak dla mnie za dużo. Jest tu wszystko i jakaś pustka, jak zgrana płyta podkręcana atawistycznymi smaczkami, która ma się sprzedać (po 3.5-milionowej gaży autorki, nic w tym dziwnego, wydawnictwo to nie organizacja charytatywna). A może to poradnik? Sadząc po strukturze książki, na pierwszy rzut oka tak wygląda. Książka jest podzielona na rozdziały: o seksie, ciele, przyjaźni, miłości, pracy. Struktura uporządkowana, ale narracja płynie, płynie kaskadami, jak babskie gadanie, jak zwierzenia po solidnej dawce alkoholu. Poradnik w stylu artykułów z Cosmpolitan (Helen Gurley Brown jest tu przecież przyczynkiem rozważań): „Osiemnaście sposobów na kiepski flirt”. Litości. O czym tak naprawdę jest ta książka? Co z niej zapamiętam? Prośbę o sprzątniecie czyjejś kupy i fakt, że ta prośba kogoś autentycznie podnieciła, a może e-mail o „Dzieleniu się emocjami”? Ma mnie to sprowokować do jakiejś polemiki i dyskusji na temat życia? I tak kołacze mi w głowie: Dziewczyno, po co?

Lena Dunham „Nie taka dziewczyna. Młoda kobieta o tym, czego „nauczyło” ją życie” Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2015