Zimowe poczytaj mi…
Mam taki zwyczaj, że pewne książki trzymam na wyższych półkach
i tylko w określonych momentach roku wyciągam je żeby były bardziej widoczne i
częściej czytane. Szczególnie dotyczy to książek dla dzieci. Są takie, które
czytamy ciągle w okresie Bożego Narodzenia, Wielkanocy, wiosny, lata, Dnia Mamy
i tak dalej i tak dalej. Każda z pozycji ma jakiś motyw związany z okazją. Mimo,
że czytamy wiele tematycznych historyjek wydawanych w popularnych seriach, na przykład
o Basi, o Franklinie, to poniżej znajdziecie naszą listę absolutnie ulubionych,
zimowych.
„Zima w dolinie Muminków” Tove Jansson
„Opowiedz mi o śniegu –powiedział Muminek
siadając na wyblakłym od słońca krześle ogrodowym tatusia.- Nie rozumiem tego”.
Nie od razu zatrybiło między Lilką a muminkami. To chyba rodzinne ja też za nimi
nie przepadałam jak byłam mała, a dokładniej nie przepadałam za bajką w
telewizji. Do czasu, kiedy odkryłam, że w tej bajce mieszka jakaś wieczna
tajemnica. A w tej części serii jak znalazł melancholijnie, trochę smutno,
trochę nostalgicznie. Nic tylko zakopać się pod ciepłym kocem i przespać
szarugę, śnieżyce, opady i mrozy. Muminki tak właśnie mają w zwyczaju, ale tym
razem Muminek się wybudził i odkrył świat zupełnie mu obcy, zabielony puchem. „Umarł. Cały świat umarł, kiedy spałem. Te
świat należy do kogoś innego, kogo nie znam. Może do Buki. I nie został
zrobiony po to, żeby żyły w nim Muminki.” Pojawia się tu oczywiście cala
banda znanych postaci i jak zwykle fantastyczna i jedyna w swoim rodzaju Mała
Mi!
„Mój przyjaciel Malmi” Gerd Hahn
Zimowe zabawy Neli
i Mattiego w toczenie śniegowych kul skutkują budową dwóch bałwanków –
wysokiego i całkiem malutkiego. Kiedy dziewczynka budzi się w nocy odkrywa, że
jej bałwanek ożył i zaczął buszować po okolicy. Niby nic dziwnego, z punktu
widzenia dziecka, ale może, uszkodzić kolejkę tatusia, włączyć pozytywkę w
zegarze i wszystkich pobudzić. I jak wtedy wyjaśnić wtargniecie bałwanka do
domu? Trzeba go wywabić na pole i zabrać na …łyżwy. „Jjjii, jakie to fajniste!”. Przepiękna i ciepła historia, topi
wszelkie lody.
„Opowieść wigilijna” Charles Dickens
Zaczęłam
ją czytać Lilce w tym roku, tuż przed Bożym Narodzeniem. W wersji bez obrazków.
Udało się przeczytać całość! Lilka była wyraźnie poruszona tym, jaki Ebenezer Scrooge
jest złośliwy i …smutny. Może i czytam tę książkę głównie dla siebie. Może. Po
prostu ja uwielbiam, wszystko to, co dzieje i jak się dzieje i jakie jest
proste i cały przekaz. Wszystko spowite śniegiem, z delikatnie tlącymi się
światełkami. Historia zamożnego człowieka,
o bezwzględnym zachowaniu, cynicznego i skupionego na sobie. Wigilijne duchy
odmienią jego los, przywołując obrazy z przeszłości, przyszłości. Punkt
ciężkości w tej historii postawiony jest na to, co naprawdę ważne w życiu. Nie ma żadnych prezentów, przedświątecznych
zakupów i blichtru.
„Zima, której nie było” Katarzyna Minasowicz
Cos idealnie na
tegoroczna zimę. Oczekiwanie, to temat przewodni, oczekiwanie na śnieg, zimno,
mróz, lód, zamieć. Wszyscy tak się tej zimy boja, przygotowują, chronią. A Mała
po prostu nie wie jak to jest? W ogromnym pudle leżą piękne czerwone śniegowce,
ale na co one skoro zimy brak? A tak by się chciało w nich pobiegać. Wtedy
kiełkuje pomysł na zimę z papieru i styropianu, taka namiastka, póki chłód nie
nadejdzie. To książka ascetyczna pod każdym względem: rysunków, słów, kolorów,
pozwala oswoić zimę, tak dla wielu nieprzyjazną.
„Królowa śniegu” Hans Christian Andersen
Ponownie klasyka,
dla mnie nierozłącznie związana z tą pora roku. Zimno bije z każdej kartki. Kaj
i Gerda, gdzieś w bajkowej scenerii i ten kawałeczek pękniętego zwierciadła,
który odmienia wszystko: zło w dobro, radość w płacz. Chłopiec przepada. Oddala
się od wszystkich, a przerażająca Królowa zdobywa nad nim całkowita kontrolę. Dobrze
przeczytać tę dziewiętnastowieczną wersję, bo mam wrażenie, że mamy teraz prawdziwy
zalew przeróbek, adaptacji, skrótowców, a obcowanie z eleganckim, odmiennym stylem,
językiem Andersena, to prawdziwa gratka i uczta. W naszym wydaniu przepiękne
rysunki Szancera i to pytanie: czy Gerdzie uda się ocalić przyjaciela?
 |
| www.pinterest.com |
„Dziadek do orzechów” Ernest Teodor Amadeusz Hoffman
„Dnia dwudziestego czwartego grudnia nie
wolno było dzieciom pana radcy zaglądać do salonu ani do przyległego pokoju.”
Tak rozpoczyna się historia Klary w bajkowym, magicznym świecie. Zawsze jej zazdrościłam
przygód i tego, że zabawki naprawdę ożyły, że książę bronił ją przed Królem
Myszy, wojskiem. Spotkanie z urokliwą księżniczką Pirlipatą, czym jest orzech
Krakatuku? Kim Mysibaba? I ten piękny tytułowy bohater! Marzyłam o takiej
figurce, lśniącej i pachnącej świeżą farbą. Tak, jestem dzieckiem końcówki PRLu,
więc kolory mi się śniły. Historia ze świętami w tle. Wszędzie tajemnica, wyczekiwanie,
w sumie do dziś nie wiem czy to był sen, czy jawa. Esencja świąt, zapach przeszłości.
Ponownie Szancer.
2 komentarze
Same dobre książki :)
OdpowiedzUsuńTo nasze "muszę przeczytać zima" :)
Usuń