Książki są niebezpieczne: września 2017

Mam wrażenie, że ostatnio każdy ma coś do powiedzenia o kobietach i ich problemach. To cieszy, choć nie napawa radością kordon przepychanek i kłótni jaki wokół nich narasta. Feminizm jest albo demonizowany i sprowadzany do plamy menstruacyjnej na kobiecych gaciach albo kretyńsko ośmieszany w czasie transportu lodówki na czwarte piętro, albo przyjmuje formę nadmiernej opiekuńczości, która panie w pewnym wieku odsyła do kuchni lub opieki nad wnukami. Ani jedno mnie bawi, ani drugie kręci, ani trzecie pociąga. Każdy ciągnie w swoją stronę, zasłaniając się „wyborem”, a jednak takiego wcale nie daje. Jeszcze bardziej irytują mnie jednak zabawy z tematem. Akurat trafiła w moje ręce książka Balli Kaur Jaswal „Pikantne historie dla pendżabskich wdów”. Klasyczny przykład jak tematy ważne spłaszczyć i wsadzić w formę, niestety, chick-lit.

NIKKI

Główną bohaterką książki jest Nikki, idealny prawie przykład zachodnich aspiracji i porażek. Dziewczyna swój świat pragnie budować w zupełnej opozycji do tradycyjnych sikhijskich rodziców i ortodoksyjnej siostry. Poznajemy Nikki w momencie pewnego zastoju: odeszła z studiów prawniczych, straciła ojca, mieszka nad podrzędnym pubem (w którym też pracuje). Szuka nowych pomysłów na życie, głównie w organizacjach zbawiających świat i wyzwalających kobiety. Stawia na wolność, na której temat zdaje się wiedzieć już wszystko. Czuje się osaczona przez swoje pochodzenie i pełzającą wszędzie tradycję, kopie więc prywatny (podwójny) Rów Mariański. I tu spotyka ją przypadek. Pomagając siostrze napisać, a później wywiesić w Southhall, ogłoszenie poszukujące męża, odnajduje nowy drogowskaz. Zostanie nauczycielką (kreatywnego) pisania. Bez doświadczenia, z jednym popularnym postem na stronie „Fem Fighter”, udaje jej się dostać tę posadę. Takie rzeczy tylko w książkach! Wizualizuje zatem wizję wyemancypowania kobiet poprzez pisanie. Jakież będzie jej zdziwienie kiedy stanie przed grupą analfabetek, która ma w dupie wolnościowe ideały.

SOUTHALL

Grupę kursantek stanowią wdowy. Dość szybko okazuje się, że ich biała dupatta skrywa nie tylko skromność, ale prawdziwe tajemnice. Lata życia w patriarchalnej społeczności, w cieniu mężów, braci i ojców, sumiennie wypełniające przyszyte do nich obowiązki: rodzenie, gotowanie, wychowywanie, modlenie. A teraz tekstami dyktowanymi jedynej piśmiennej prawie znoszą penisowe embargo. Prawie, bo historie pendżabskich wdów zapełnią się bakłażanami, ogórkami, kobiecym kieszonkami, patyków. Wyobraźni odmówić im nie można. Z historii przebija przyjemność, a razem z nią także tęsknota i wymagania. Nie jest zatem zaskoczeniem, że takie zabawy na polu seksualnym, w dzielnicy gdzie policja moralności ma gumowe ucho, nie ukryją się na długo i wzbudzą różne uczucia i postawy. Nie zapominajmy z kim tańczymy.

ZONG

Trzeba autorce oddać, że jest bystrym obserwatorem, przybliża prawa sikhijskiej społeczności i kilka tajemnic patriarchalnej kultury. Grupa kobiet żyjąca od lat w Londynie, tak naprawdę jest na dożywotnej emigracji mentalnej gdzieś na granicy indyjsko-pakistańskiej. Nigdy nie mogły wrażać swojego zdanie, dzielić przemyśleniami, nie były pytanie o opinie. Te lekcje pisania są dla nich pierwszym świadomym wyborem i cichym buntem. No i tu pojawia się pewien problem. Wartka akcja, nieźle prowadzona narracja, ciekawy pomysł, ale wszystkie te erotyczne historie nie są niestety pretekstem do opowiedzenia czegoś więcej. Choć nie można zarzucić frywolnym opowieściom monotonii, choć ożywiają one wątek kryminalny niewyjaśnionych śmierci kobiet i faktycznie pokazują, że nawet najbardziej ortodoksyjne światy mają swojego Pana Greya, to muszę napisać, że to słaba książka jest. Pisarka znajduje temat, ale nie może się zdecydować w jakie ramy go wsadzić. Thrillera? Komedii erotycznej? Powieści obyczajowej? Rysu socjologicznego? Dlatego chyba kończy się czymś prostym i pobieżnym. Czy autorka, tak jak jej główna bohaterka, jest zbyt zadufana w sobie, aby dostrzec głębię problemów za które się zabiera? Czy lekiem na całe zło uprzedmiotawiania ma być spisywanie fantazji i erotycznych wspomnień? Mnie to oburza.

Balli Kaur Jaswal „Pikantne historie dla pendżabskich wdów”, Wydawnictwo Czarna Owca 2017

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca

2 komentarze

Moje jedyna stycznosć z tatuażem: wzrokowo-palpacyjna oraz sponsoringowa. Oglądam, wzdycham, podziwiam, czasem dotykam. Byłam kiedyś poważnie wkręcona w serię Miami Ink. Miałam również dwa epizody jako fundator: w pierwszym przypadku kasa popłynęła nie pod skórę, a na dobry melanż (podobno); drugi raz zrodził się fragment Obcego na czyimś przedramieniu. Nie wiem czy ewaluował. Kilka dni temu otrzymałam przesyłkę od Wydawnictwa Czarna Owca z suchym tatuażem (idealnie dla mojej 6-latki). To akcja promująca piątą część Millenium zatytułowaną „Mężczyzna, który gonił swój cień”. Podobno wyjaśnia tajemnicę dziary ze smokiem, której sobie nie nakleiłam, ale za to poszperałam i wyszukałam cytaty z ośmiu książek dotyczące tatuaży właśnie. Niektóre Was zafascynują, inne odepchną

„Armanskiemu trudno się było pogodzić z faktem, że jego najlepszy researcher jest bladą, anorektycznie chudą i ostrzyżoną na jeżyka dziewczyną z kolczykami w nosie i brwiach. Na szyi miała wytatuowaną dwucentymetrową osę, a wokół lewego bicepsa i kostki – prosty szlaczek. Kiedy zakładała koszulkę na ramiączkach, można było zobaczyć, że również jedną z łopatek zdobił większy tatuaż przedstawiający smoka. Farbowała swoje naturalnie rude włosy na kruczoczarno. Wyglądała, jakby właśnie obudziła się po tygodniowych orgiach z grupą hardrockowców”

🌹

„Mikael policzył jej tatuaże. Oprócz smoka na plecach i osy na szyi miała szlaczek wokół jednej kostki i wokół lewego bicepsa, chiński znak na biodrze i różę na łydce. Z wyjątkiem smoka, który rozciągał się od prawej łopatki aż po pośladek, wszystkie zdobienia były niewielkie i dyskretne.”

🌹

„W PIĄTEK, TYDZIEŃ po drugim gwałcie, Lisbeth przespacerowała się do tatuażysty przy Hornstull. Zamówiła wcześniej wizytę telefonicznie. W zakładzie nie było nikogo oprócz właściciela, który – rozpoznając stałą klientkę – przywitał ją skinieniem głowy. Wybrała wąski, prosty wzór, i poprosiła o ozdobienie szlaczkiem kostki u nogi. Wskazała dokładnie, gdzie.

– Tutaj skóra jest szczególnie cienka. Będzie bardzo bolało – ostrzegł tatuażysta.

– Nie ma sprawy – odpowiedziała i ściągnąwszy spodnie, położyła nogę na stoliku.

– OK, robimy szlaczek. Masz już sporo tatuaży. Jesteś pewna, że chcesz jeszcze jeden?

– Tak, ma mi o czymś przypominać.”

Steig Larsson „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”, Czarna Owca

„Gdy powróciłem z miednicą, już doktor rozerwał rękaw kapitańskiego kubraka i odsłonił potężne, żylaste ramię. Było tatuowane w kilku miejscach. Na przedramieniu znajdowały się ozdobne i wyraźnie wykonane napisy: „Na szczęście”, „Niech wiatr sprzyja” i „Billy Bones, dla fantazji”, powyżej zaś, bliżej łopatki, mieścił się rysunek przedstawiający szubienicę z dyndającym wisielcem — świadczący, jak mi się zdawało, o wielkich zdolnościach rysownika.”

Robert Louis Stevenson „Wyspa skarbów”, Media Rodzina

„Jestem tu już od miesiąca. Nie mogę się mylić, bo codziennie zaznaczam na papierze datę. Dawno już temu dostarczono mi igły, czerwony, niebieski i fioletowy tusz. Odkryłem, że wódz ma u siebie trzy brzytwy marki Sulliguen. Nie używa ich do golenia, bo Indianie nie mają zarostu na twarzy. Jedna z brzytew służy mu do cieniowania włosów. Zrobiłem Zato - bo tak ma na imię wódz - tatuaż na przedramieniu. Wyobraża on Indianina z pióropuszem z różnokolorowych piór na głowie. Zato jest zachwycony i daje mi do zrozumienia, żebym nikogo więcej nie tatuował, dopóki nie wykonam mu na piersi jakiegoś większego rysunku. Chce mieć taką samą głowę tygrysa jak moja, z wielkimi kłami w pysku. Śmieję się, nie mam takiego talentu do rysunków, żeby wykonać tak piękną paszczę. Lali epiluje mi całe ciało. Ledwo dostrzeże gdzieś jakiś włosek, wyrywa mi go i wciera w to miejsce papkę z morskich alg zmieszanych z czymś tam jeszcze. Wydaje mi się, że włoski nie odrastają tak szybko.”

🌹

„W obozie znajduje się też człowiek o piersi całej w tatuażach. Na szyi widać napis: „Chuj w dupę fryzjerowi”. Prawą rękę ma sparaliżowaną. Wykrzywione w wiecznym grymasie usta i często zwisający z ust i ociekający śliną wielki język wyraźnie wskazują, że jest to wynik porażenia. Kiedy je miał i gdzie? Nie wiadomo, był już tutaj przed naszym przybyciem. Skąd ten człowiek pochodzi? Jedno tylko nie ulega wątpliwości: że jest to zbiegły skazaniec lub więzień. Na piersiach również ma tatuaże, które wraz z napisem o fryzjerze świadczą niezbicie o tym, że jest grypserem.”

🌹

„Podnoszę się, zdejmuję kurtkę. W wycięciu koszuli dziewczyna zauważa wówczas motyla wytatuowanego u nasady szyi. Przygląda mu się, po czym zdejmuje mi koszulę odkrywając inne tatuaże. Wszyscy, kobiety i mężczyźni, są niezwykle zaintrygowani rysunkami, jakie mam na piersi: po prawej stronie więzień zakładu karnego z Calvi; po lewej - głowa kobiety; na brzuchu - tygrysi pysk; na plecach, wzdłuż kręgosłupa - wiszący na krzyżu marynarz, w poprzek zaś krzyża, na całej szerokości lędźwi, scena polowania na tygrysy: myśliwi, palmy, słonie i tygrysy. Kiedy mężczyźni spostrzegają te tatuaże, odsuwają na bok kobiety i długo, dokładnie oglądają, dotykając każdego z rysunków. Wódz, następnie zaś po kolei każdy z mężczyzn wypowiadają na ich temat swoje zdanie. Od tej chwili zostałem zaakceptowany przez mężczyzn.”

Henri Charrière „Papillon”, Albatros

„Owóż między dzikimi i ludźmi cywilizowanymi istnieje następująca godna uwagi różnica: o ile człek cywilizowany nieraz po chorobie przychodzi do siebie przez sześć miesięcy, to chory dzikus wydobrzeje nieomal zupełnie w ciągu jednego dnia. Tak więc rychło mój Queequeg począł odzyskiwać siły i wreszcie posiedziawszy na bratszpilu przez kilka gnuśnych dni (jedząc wszakże z wilczym apetytem) raptem zerwał się, rozprostował ręce i nogi, przeciągnął się porządnie, ziewnął odrobinę i wskoczywszy na dziób zawieszonej szalupy wycelował harpun i oświadczył, że jest gotowy do walki. Przez dziki kaprys używał teraz swej trumny jako marynarskiej skrzyni; wsypał do niej zawartość swego płóciennego worka z odzieniem i tam je porządnie ułożył. Wiele wolnych godzin strawił na rzeźbieniu wieka we wszelkiego rodzaju dziwaczne figury i wzory; zdawało się, że na swój prymitywny sposób usiłował tu skopiować części zawiłego tatuażu, który miał na ciele. Tatuaż ów był dziełem pewnego zmarłego proroka i wróża z jego wyspy, który owymi hieroglificznymi znakami wypisał mu na ciele kompletną teorię niebios i ziemi oraz tajemny traktat o sztuce osiągania prawdy; toteż Queequeg w swojej własnej osobie był zagadką do rozwiązania, przedziwnym dziełem w jednym tomie, którego tajemnic wszakże nawet on sam odczytać nie był w stanie, choć uderzało o nie jego własne, żywe serce; dlatego przeznaczeniem owych tajemnic było koniec końców w pył się obrócić wraz z żywym pergaminem, na którym były zapisane, i do ostatka pozostać bez rozwiązania. I pewnie ta myśl nasunęła Ahabowi ów dziki okrzyk, kiedy pewnego ranka przyjrzawszy się biednemu Queequegowi odwrócił twarz i zawołał: — O, szatański tantalizmie bogów!”

Herman Melville „Moby Dick”, Zielona Sowa

„Zdjął koszulę i wyżął ją w rękach. Od błękitnej, wytatuowanej opaski na szyi, aż do pasa pokrywały go Ilustracje.

— Są też niżej — dodał, zgadując, o czym myślę. — Cały jestem wytatuowany. Proszę spojrzeć.

Uniósł rękę. Na dłoni miał różę, świeżo zerwaną; na jej miękkich różowych płatkach połyskiwały krople krystalicznie czystej wody. Wyciągnąłem rękę, żeby jej dotknąć, ale była to tylko Ilustracja.

Co do reszty, nie wiem, jak długo siedziałem i wpatrywałem się w niego, pokrywał go bowiem szaleńczy tłum rakiet, fontann i ludzi, oddanych z tak wspaniałym wyczuciem barw i szczegółów, że niemal słyszało się szmer cichych, piskliwych głosów tłumów istot zamieszkujących jego ciało. Gdy jego mięśnie drżały, maleńkie usta otwierały się, małe zielonozłote oczy mrugały, różowe dłonie gestykulowały. Na piersi nieznajomego widać było żółte łąki, błękitne rzeki i góry, gwiazdy, słońca i planety tworzące Mleczną Drogę. Byli też ludzie, dwadzieścia lub więcej grupek pokrywało ramiona, plecy, ręce, boki i przeguby, a także brzuch. Tkwili w poszyciu włosów, czaili się wśród konstelacji piegów i wyglądali z jaskiń pach, a ich oczy lśniły niczym diamenty. Każdy zajmował się własnymi sprawami; kolejne portrety w niezwykłej galerii.

— Ależ to piękne! — wykrzyknąłem.

Jak mam opisać jego Ilustracje? Gdyby El Greco w największym rozkwicie swego talentu malował miniatury nie większe niż ludzka dłoń, jak zwykle u niego dokładnie oddane w niezdrowych barwach, wydłużone, zniekształcone anatomicznie, mógłby użyć ciała tego człowieka jako modelu. Kolory płonęły w trzech wymiarach. Ilustracje były niczym okna, ukazujące ognistą rzeczywistość. Zgromadzone na jednej ścianie widniały najwspanialsze sceny we wszechświecie. Człowiek ten był chodzącą skarbnicą sztuki. Obrazów tych nie stworzył tani cyrkowy spec od tatuażu o oddechu cuchnącym whisky, operujący trzema podstawowymi kolorami. W wyraźnych, tętniących życiem pięknych obrazach znać było tchnienie geniuszu.”

Ray Bradbury „Człowiek ilustrowany”, Prószyński i S-ka

„Oficer zaś zwrócił się ku maszynie. O ile już przedtem było jasne, że świetnie ją znał, to teraz niemal przerażało, jak się z nią obchodził i jak mu była posłuszna. Zbliżył tylko rękę do brony, a ona wielokrotnie uniosła się i opadła, dopóki nie przybrała właściwego położenia, by przyjąć oficera; ujął tylko za brzeg łóżka, a ono już zaczynało drgać; filcowy klin podsunął się ku jego ustom, widać było, że oficer właściwie go nie chce, ale wahał się tylko przez moment, zaraz się poddał i przyjął go. Wszystko było gotowe, tylko rzemienie zwisały po bokach, ale widocznie były niepotrzebne, oficer nie musiał być przywiązany. Wtem skazaniec zauważył wiszące rzemienie, a jego zdaniem egzekucja nie była zupełna, skoro one nie były zapięte, żywo skinął więc na żołnierza i pobiegli, by skrępować oficera. Ten wyciągnął już jedną nogę, aby pchnąć nią korbę, która powinna wprawić w ruch rysownik, gdy zobaczył, że ci dwaj nadeszli; cofnął więc nogę z powrotem i pozwolił się przywiązać. Ale teraz nie mógł już dosięgnąć korby; ani żołnierz, ani skazaniec nie umieliby jej odnaleźć, a podróżny postanowił się nie ruszać. Nie było to potrzebne; ledwie zaciągnięto rzemienie, już maszyna zaczęła pracować; łóżko drgało, igły tańczyły po skórze, brona kołysała się tam i z powrotem. Podróżny już przez chwilę patrzył na to, zanim sobie przypomniał, że koło w rysowniku powinno skrzypieć; ale było zupełnie cicho, nie było słychać nawet najlżejszego szmeru.”

Franz Kafka „Kolonia karna” z „Opowieści i przypowieści, PIW

„Alice kończyła swą popisową różę jerychońską. Imponujący rysunek do połowy przykrywał lewą stronę żeber młodego chłopaka, który - zdaniem Alice - nie powinien jeszcze orientować się w temacie. Podobnie zresztą jak Jack; chłopiec wiedział tylko, że róża jerychońska to kwiat, w którym coś zostało ukryte.

„Ot, róża z tajemnicą” - kwitowała Alice.

Wśród różanych płatków kryły się bowiem płatki innego kwiatu; mogłeś dostrzec pochwę jedynie wówczas, gdy wiedziałeś, czego szukać. Jak Jack miał się kiedyś dowiedzieć, tatuaż jest tym lepszy, im trudniej dokonać tej sztuki. (Kiedy jednak już zlokalizujesz to, co ukryte, odtąd zawsze będzie ci się rzucać w oczy).

Trzy maszyny do tatuażu czynią niemały zgiełk, na dodatek chłopak od róży jerychońskiej od jakiegoś czasu ryczał wniebogłosy. Alice ostrzegała go, że ból będzie promieniował od żeber aż do barku.”

John Irving, „Zanim Cie znajdę”, Prószyński i S-ka

No komentarze

„Ludzie mówiący o pisarskich sztuczkach muszą myśleć, że powieściopisarz to człowiek zdolny zbudować wieżowiec, by ukryć zdechłą mysz. Ale wieżowców nie buduje się tylko po to, by ukryć mysz.”

Saul Bellow

Przeczytanie tej książki zajęło mi kilka dni, a potem półtora miesiąca. Pierwszy raz czułam jakbym kręciła się po mieście autem – jazda, światła, jazda, światła. Ciągłe zawieszenia koncentracji. Przesyt. Drugie podejście było bardziej napowietrzone. Są książki których nie warto czytać na jednym wdechu. Tę polecam dawkować.

DŻENTELMENI

Od ponad pół wieku wizytówką The Paris Review są wywiady ze sławnymi pisarzami. Książkowe Klimaty, w tomie pierwszym, zebrały męskie głosy: Borgesa, Bellowa, Faulknera, Márqueza, Hemingwaya, Nabokova, Houellebecqa, Barnesa, Franzena, Maríasa, DeLillo, Cortázara, Frischa, Huxleya. Najstarsze rozmowy pochodzą z lat 50, najnowsze z 2010 roku. Teksty poprzedza opis okoliczności ich powstania. Mitologiczne pióra, silne osobowości. Każdy z mistrzów inny: wygodny w odbiorze, oschły, czasem nudny, momentami irytujący, a nawet punkowo-rockowy. Są błyskotliwi i niebezpiecznie inteligentni. Prowokują i szczerze mówią w co grają. Na udzielenie wywiadu mają zwykle kilka dni, komfort czytania i poprawiania spisanych odpowiedzi, wykreślania fragmentów, dodawania komentarzy.

RUTYNA

Pytanie jakie są im zadawane nie wybiegają poza pewien schemat: definicji literatury, radzenie sobie z brakiem natchnienia, nawyków pisarskich, źródeł inspiracji, literackich bohaterów, planowania powieści, warsztatu literackiego i pisarskich sympatiach (wszyscy kochają Joyce'a!). Saul Bellow, na przykład, zastrzegł przed wywiadem, że nie ma zamiaru odpowiadać krytykom swojej sztuki, ani opowiadać o swoich pisarskich nawykach. I to nie wyraz zarozumiałości! Inni chętniej dzielili się tajemnicami. Hemingway lubił pisać rano i na stojąco. Nabokov stawiał na zapisywanie myśli na fiszkach, które później układał w powieść. Houellebecq, ze swoim talentem do znieważania, opowiada o prostytucji i depresji. DeLillo lubi sterylność w czasie pisania, żadnej kawy, papierosów, podjadania.

KREACJA

Może pytania wydają się szablonowe (Hemingwaya mocno irytowały, nazwał je głupimi), ale prowokują do bardzo ciekawych rozważań, odważnych tez, nietuzinkowych zwierzeń. W rozmowach jest głębsza próba spojrzenia na proces twórczy - coś ponad rozważania o tym, czy pisząc autor skreśla, czy nie. Wywiady zebrane w antologii nie opowiadają historii z pogranicza fantasy, o cudownych natchnieniach i muzach. W pisaniu nie ma nic z białej Pavlowej, brak wiecznej słodyczy; nie jest to unoszenie się nad ziemią i brykanie po łąkach rozkoszy. Pisanie to raczej mozolna praca z (e)papierem, tuszem, to codzienne bicie się z myślami, słowami, a także, zejdźmy na ziemię, pokrywanie rachunków, utrzymywanie rodziny. Co tam talent, co tam chęci. „Pisać dobrze jest wręcz niemożliwie trudno” konstatuje Hemingway. Trudno traktować te wywiady jak podręcznik nauki pisania, choć The Paris Review powstał z myślą przedstawiania rozmów o kreacji. Czego zatem wymaga tworzenie literatury: wyobraźni? inteligencji? pasji? poświęcenia? Polecam.

„Sztuka powieści. Antologia wywiadów I z „The Paris Review”, Książkowe Klimaty, Wrocław 2016

3 komentarze

Na zwiedzanie z dzieckiem, mamy tylko jeden patent: proporcje - coś dla małych, coś dla dużych, o strukturze mniej więcej 2:1, natężeniu dostosowanego do możliwości młodocianego. I hula od lat. Był Escorial, objazd Teneryfy, wejście na Turbacz i inne. Mieszkanie w okolicy Krakowa, nie sprawia, że poznajemy to miasto przez osmozę. Dlatego chętnie podzielimy się z Wami jak zapełnić chwile w Mieście Królów. Nabądźcie obwarzanki i w drogę!

PANI FISHKA

Pani Fishka, czyli Pani Łucja powołała do życia grupę dziecięcych detektywów, którzy odkrywają najmroczniejsze sekrety Miasta Królów. Jeśli tylko Wam się uda zapisać na jeden z jej spacerów, będziecie zachwyceni. Każda przechadzka to odrębny temat, dla przyjezdnych na życzenie można coś spersonalizować. Są więc marsze z duchami, tajemniczą dziewczyną, poszukiwania laboratorium mistrza Twardowskiego lub wodnego miasta. Bardzo enigmatycznie, bardzo odkrywczo, mnóstwo ciekawostek, również dla rodziców, którzy eskortują pociechy, dokarmiając i w chwilach grozy trzymając za rękę. Czym jest mezuza? Kim był Adolf Szyszko-Bohusz? Komu drzwi obcięły stopę? Jest przezabawnie, dzieciaki mają niesamowitą wyobraźnię, skojarzenia i pomysły. Detektywi znajdują rozsiane po mieście wskazówki, tajemnicze fotografie, listy pisane kodem, fanty, a nawet złoto. Jeśli zwiedzać to tylko z Panią Łucją! W deszczu, mrozie, upale. Spacer około 2.5 godziny.

P.s. Przetestowaliśmy inny oferty krakowskich spacerów dla dzieci i Pani Łucja jest NAJLEPSZA!!!

KRAKÓW POD ZIEMIĄ

Byłam sceptyczna, że to za poważnie, a okazało się interaktywnie. Odwiedziłam to miejsce z dwulatkiem, który zaskoczył mnie umiejętnością obsługi ekranu dotykowego i za nic nie chciał opuścić pokoju zabaw. Nie przeraził go też mechaniczny teatrzyk i inscenizacja legendy o smoku Wawelskim. Przenosimy się do Krakowa sprzed 700 lat! Tuż za kasami witają nas hologramy zabudowy Rynku i szklane chodniki, ekrany z pary wodnej, gigantyczna mapa handlu dalekiego, makiety warsztatów złotnika i kowala, kamienne drogi, wszystko wśród odgłosów gwaru ulicy. Bardzo udane połączenie techniki i historii. Gdyby ktoś tak podawał mi w szkole historię!

OGRÓD DOŚWIADCZEŃ

Po tej porcji historii, teraz dawka nauki. Wszytko oczywiście na polu, więc wybierzcie słoneczny dzień. Ogród Doświadczeń im.Stanisława Lema, to park sensoryczny, który uwielbiamy. Nauka jest praktyczna i ma sens! Hydraulika, optyka, magnetyzm, hydrostatyka i zapachowo. Ja jestem jedną z tych osób, która nigdy nie rozumiała, dlaczego prędkości pociągów jadących w jednym kierunki trzeba odjąć i ze strachu przed fizyką nie wybrała medycyny. Kołyska Newtona, niesamowite prądy wirowe, organy rurowe i labirynt, który można odkryć na dwa sposoby: tradycyjny i duchowy. Wszystko w cudnej scenerii. Jest i zorbing, są batuty, coś słodkiego.

OGRÓD JORDANA

Nowy Jork ma swój Central Park, Kraków go nie ma, ale gdzieś w okolicach wielkiego trawiastego pola, krakowskich Boni, ukrył się ogródek jordanowski, taka wersja mini amerykańskiej oazy. To tu znajdziecie cień, ciszę, miejsce na spacer, ale i dziką zabawę na nowoczesnych placach zabaw, boisku do siatkówki, skate parku, w miasteczku rowerowym, do tego dobra kawa w Organic Coffee, a zimą górka na sanki.

No komentarze

Książki są niebezpieczne

O MNIE

Blog Archive

Moja lista blogów

Labels

Książki są niebezpieczne

Contact Us

Licznik

Najlepsze blogi ksiazkowe

Pages

Navigation-Menus (Do Not Edit Here!)