W tym roku, w pewnym momencie, ciężko było odróżnić wakacje od dnia szkolnego. Czytałyśmy więcej to pewne, czasem wybierałyśmy lekkie teksty, żeby tylko skupić się i nie dać szklanym ekranom. Ale przede wszystkim ponownie zeszłyśmy z ścieżki tytułów bestsellerowych.

To jest prawdziwa niespodzianka tych wakacji. Mogę śmiało napisać hit! Pozycja nienowa, ale kompletnie nieznana. Jak tylko zaczęłyśmy czytać [lektura wspólna przed zaśnięciem] wsiąknęłyśmy w ten nieco mroczny, nieco okrutny świat, w którym postacie do dwóch milimetrów próbują układać sobie życie. Drzewo, na którym żyje rodzina głównego bohatera Tobiego, jest kastowo naznaczone. Ci w Wysokich Konarach, uchodzą za lepszych, im niżej tym ciemniej, bardziej wilgotno i bardziej na skraju wszystkiego, na początku banicji . Najbliższy sąsiad kilka godzin drogi od nas. A potem przychodzi porwanie i desperacka walka o przetrwanie. Klaustrofobiczne rozmiary kilku milimetrów, przygody w drążonej korze, farmy chrząszczy i jeziora z kropel rosy. Ciąg dalszy w „Tobi i oczy Eliszy”.

Anne Gościnny „Lukrecja”, "Lukrecja stawia na swoim", "Lukrecja na pierwszym planie", Wydawnictwo Znak 2019-2020

Mówią, że to żeńska wersja Mikołajka, choć zdecydowanie dla dorastającej młodzieży, powiedzmy raczkujących nastolatków. Ja wcale nie doszukałam się zbyt wielu podobieństw, może poza delikatnym humorem sytuacyjnym. Lukrecja, tytułowa bohaterka, mieszka w Paryżu, ma żółwia, najbardziej marzy o zostaniu aktorką, wychowuje się w patchworkowej rodzinie, jej brat wierzy w zombie, jest i szalona babcia Scarlett. Całość z humorem przytacza historie prosto z życia nastoletniego życia wzięte, kiedy chce się być już dorosłym, choć wciąż jest się dzieckiem.

Nowa rzeczywistość. Lekcje online w ramach projektu prób ocalenia ludzkości, programy antydepresyjne chroniące przed nadmiarem złych informacji, a jednak Kira chce odnaleźć swojego ojca, wymyka się opiekunce robotowi i niechcący uruchamia jeden z portali. Boom, ale co do tego ma Wiedźmun? Kim jest Lord i dlaczego zbiera aurergium? Czym zajmuje się czarownica Dżenifer? I czemu Kataraktowi uleciała wena? Świetna parodia Sapkowskiego, wspaniała kreska Samojlika oraz ekologiczne przesłanie! Humor, przygoda, odlotowe wynalazki.

„S.Z.T.U.K.A”, „D.E.S.I.G.N”, Wydawnictwo Dwie Siostry

Kolejne książki dotąd nieodkryte. Przegapiłam te serię zupełnie. Jakim cudem?! Okładki znam, ale zawsze mi się wydawało, że to książka na później. I tak Lilka skończyła dziewięć lat. Okazuje się jednak, że to pozycja dla każdego, pełna ciekawych informacji z różnych dziedzin sztuki. Weźmy taki „D.E.S.I.G.N”, rzecz najbardziej praktyczną z praktycznych. Czy mówią wam coś nazwiska Thonet, Breuer, Aalto? Albo Bertoia, Saarinen, Castiglioni? A wymyślone przez nich krzesła, lampy lub stoły na pewno znacie. Skąd czerpali inspiracje? Jakie potrzeby i sytuacje popchnęły ich w kierunku projektu?

Ten Malbork wziął się zupełnie znikąd. Wymyślił go w sumie booking.com, bo ładne domki z jacuzzi i pewnie mało ludzi i wolne miejsca w maju były. Dystans społeczny, dzisiejszy wyznacznik dobrych wakacji. Potem ten Malbork się snuł w mojej głowie, przylepiał uśmiech na twarzy i pocieszał. Na pewno, na pewno ... . Aż przyszedł wtorek i początek sierpnia, w mózgu skłębił się taki rój, który napędzał chęć wyrwania się w pustkę, daleko jakoś, może tysiąc sto pięćdziesiąt dwa kilometry. 1,152 km. Chorwacja, kraj którego nie chciałam odwiedzić. Dalmacja Północna.

Wyspa Pag to Księżyc. Tam zamieszkaliśmy. Pusta, goła, bezwstydna. Chłostana wiatrem i solną, po deszczu pachnie rozmarynem i oliwą. Skrywa tu i ówdzie oazę, i trochę cienia, stare gaje oliwne w Lun. Przy drodze stragany z plastikiem wypełnionym oliwą, winem, miodem, a obok walce Paskiego sera. Śmietanowego, kruchego, owczego. Na plaży Zrće didżeje wybijają rytmy monotonne, dystans społeczny tego nie sponsoruje. My jedziemy swoją drogą, inną. Miasteczka pochowane w dolinkach, oplecione labiryntami wąskich uliczek, wolne od tłumów, rozgrzane. Pag. Metajna. Kustići. Kolan. Simuni. A potem dalej mostem na stały ląd i sąsiednie wysepki.

Piękno chorwackiego krajobrazu tkwi dla mnie w połączaniu skalistych klifów wysp i krystalicznej wody. Morze zalało góry, piętrzące się kiedyś równolegle do kontynentu. Archipelag Koronati jest praktycznie niezamieszkały na stałe. Chcesz zwiedzać, zabierz wodę pitną i jedzenie. Wysepki skrywają piaszczyste plaże, podwodne skarby, piękne koralowce, krasnorosty. Ich nazwy „babciny zadek”, „duże zadki puszczające wiatry”. Stylowo! Na Murter dostaniecie się mosteczkiem, a potem płyńcie w rejs, weźcie kajaki, łodzie, kieliszki rakii.

Tłumów nie było ani w Zadarze, ani w Szybeniku. Pierwsze miasto tuliło za murami starą część, krętą, zacienioną z białymi ścianami kamiennych kościołów. Dawne rzymskie forum, z ruinami wtapiało się idealnie w krajobraz. Stąd już tylko krok do morskich organów. Buczących złowrogo. Fale obmywały schody, w które wbudowano trzydzieści pięć piszczałek. Śmiech turystów, lekki gwar i groźnie brzmiące dźwięki. A wieczorem pozdrowienia słońca – współdziałanie człowieka i natury.

Szybenika strzegły ruiny czterech twierdz: Michał, Jan, Śubićevac, Mikołaj. W środku starej części wzniesiona z kamienia katedra św. Jakuba, opleciona rzeźbionymi głowami. Żywej dyszy w ulicznym labiryncie. Miasto wzniesione przez Chorwatów, nie Rzymian, nie Greków. Jedzenie od siedemnastej, a mnie już burczy w brzuchu. Zjem tam najpyszniejsze danie całego pobytu. Gregada, rybna breja. Breja o smaku morza. Przepis z prostych składników okazuje się być smakowym orgazmem, każdy kęs idealny!

 

Tak, w tej podróży ominęliśmy kilka pocztówkowych miejsc. Taki czas. Nie płakałam. Spałam, jadłam i leniłam się jak nigdy. Dystans najważniejszy. Nic straconego, wszystko w swoim czasie.

 

foto: Agata Olejnik©