TV porzucić było łatwo, repertuarem nie przyciąga. Tyle mi się czasu namnożyło. A potem na próbę przytuliłam Netflixa, szybki skan, asortymentem nie podnieca. Sztachnęłam się piąteczką „House of Cards” i tyle. A jednak co chwila coś wynajduję. Od dwóch tygodni mam Showmaxa, za free na rok, bo w Play. Pierwsze wrażenia takie sobie, ale znowu kliknę i … . Ja z tych oglądaczy, którzy lubią/potrafią na jednym posiedzeniu całość, ale nie czytają recenzji, bo nagle wybór urasta do rangi tych lekarskich – intubować czy nie? Oto cztery tytuły warte uwagi, a do tego idealne na jesienne słoty.

WIELKIE KŁAMSTEWKA, HBO

To się ogląda na wdechu. Przyciąga obsada. Reese Witherspoon. Laura Dern. Nicole Kidman. Za ostatnią nie przepadam, ale zagrała tutaj pięknie. Zaczyna się dość leniwie, a potem jest tak idyllicznie. Gładki filmik, z żonami ze Stepford, można sobie myśleć, idealne przy parsowaniu czy obieraniu ziemniaków. Oto amerykańska klasa średnia, mieszkająca w Monterey, w tle ocean, boskie ujęcia za zachodzącym słońcem. Marzenie. Pierwsze wrażenie tak bardzo zapada w głowę, ten spokojny, sielski karajobraz, te luksusowe domy, te kawki popijane leniwie z przyjaciółkami, te dzieci niewinne. I … wypadek? I one cztery. I miłość. I zdrady. I przeszłość. I przemoc. Bo socjopata może nosić maskę Kubusia Puchatka. I ta muzyka. Genialna.

Scenariusz serialu powstał na podstawie książki Liane Moriarty pod tym samym tytułem.

NOCNY RECEPCJONISTA, Showmax

Poszukiwałam tego serialu rozpaczliwie, w erze przed Showamaxem. Chciałam i czułam, że muszę go obejrzeć. W rolach głównych Tim Hiddleston oraz Hugh Laurie. Pierwszy jest managerem nocnej zmiany w luksusowym hotelu Nefertiti w Kairze. Serial rozpoczyna się Arabską Wiosną, huki, krzyki, wiwatowanie, a nasz recepcjonista wchodzi spokojnie do hotelu i zaczyna nowy dzień. Rewolucja, a on przychodzi do pracy. Tom Hiddleston jest idealnym Johnatanem Pinem: spokojny, grzeczny, pewny siebie, przystojny (bardziej kiedy się nie uśmiecha). Pewnego dnia, niejaka Sophie Aleka pokazuje mu dokumenty dotyczące zakupy broni przez jej chłopaka Frieddiego Hamida. Broń ma stłumić powstanie w Egipcie, a sprzedawcą jest niejaki Richard Roper (Doktor House). Przyzwoitość (bo inaczej nie potrafię sobie tego wytłumaczyć, nie przekonuje mnie nawet miłość) Jonathana nie pozwala mu przejść obok sprawy spokojnie, zwłaszcza że wkrótce kobiet zostaje zamordowana. Hugh Laurie jest wspaniałym łajdakiem, tyranem o magnetycznej wprost sile zła. Ten serial to trochę taki Bond, cała przyjemność płynie z ogólnego, pozytywnego wrażenia (w tym pięknych scenerii i scenografii), niekoniecznie wyrafinowania fabuły.

Na podstawie książki Johna le Caré pod tym samym tytułem.

SHETLAND, BBCOne

“To się tutaj nie zdarza” szepnął pewien patolog z małego sennego miasteczka, gdzieś w Anglii. A jednak, detektyw Jimmy Perez (tu wspaniały Douglas Henshall) ma pełne ręce roboty. Mieszka prawie na krańcu świata i jest bohaterem bardzo udanego celtyckiego noir, który może Wam przypominać „Brodchurch”, „Most nad Sundem”, a nawet serię o Wallanderze. Niemniej to, co mnie prawdziwie urzekło to: opresyjność wysp (bandyta lub ofiara w ciągłej pułapce), urokliwe, acz puste plaże, szerokie nieba i ten cudny język, który przyjemnie gryzie w ucho. Osobiście lubię seriale kryminalne, gdzie zagadka ciągnie się przez kilka odcinków (może z wyjątkiem „Sherlocka Holmesa”, czy „Poirota”), a tutaj tylko dwa odcinki w serii. Nie nudziłam się. Główny bohater, Jimmy, jest mocno wżyty w lokalną społeczność, jak na powrót po latach, ma więc sporo empatii i zrozumienia dla pewnych zachowań, a to niekonieczne ułatwia mu tropienie zabójców.

MINDHUNTER, Netflix

W tym serialu nic nie dzieje się szybko. Lata siedemdziesiąte, dwaj agenci FBI bawią się w szkółkę niedzielną, ucząc lokalną policję profilowania morderców i behawioralnych aspektów zbrodni. Ale nikogo to nie jara, nawet ich szefa, taka psychologiczne pulp fiction, empatia dla zbrodniarzy, która śmieszy i wkurwia, kiedy ogląda się zwłoki matki i dziecka z rozszarpanym odbytem. Główny bohater, Holden Ford jest nudny, jest jak jego szary garnitur, ale skupiony i ambitny. Jego partner, Bill Tench ucieka z domu przed ciszą (prawdopodobnie) autystycznego syna. Wszystko się tak niby ciągnie jak guma balonowa, ale słodko nie jest. Zbrodnie jakie się naszym dwóm bohaterom przydarzają pozostają w kontraście do tej atmosfery. Są rozdzierające. Wywiady z seryjnymi mordercami: Edem Kemperem, Jerrym Brudosem, Dennisem Raderem wpłyną zasadniczo na definiowanie dobra i zła. Palce przy tym serialu maczał David Fincher, czyli od pierwszych kadrów spodziewajcie się dbałości o szczegół, stylizowanych kadrów i rzetelnego odtwarzania historii. Zapach „Zodiaku” unosi się w powietrzu, a suspens nie gaśnie.

Z uśmiechem witam każdą antyskiężniczkową pozycję książkową. Choć w dzieciństwie nękałam rodziców, żeby czytali mi Kopciuszka, to później zawsze zastanawiałam się czemu nie chodziła ona do szkoły? Czy mogła ją zainteresować fizyka kwantowa? A z innej bajki. Co by się działo, gdyby Zła Królowa de facto rządziła królestwem? A Śpiąca Królewna zaniechała sprzątania bajzlu w chatce krasnali i poczytała dobrą prozę? Złapałaby inna perspektywę? Książki Anny Dziewit-Meller zdecydowanie brakowało na naszym rynku. Po pierwsze dlatego, że przywołała ona zapomniane niekiedy historie wspaniałych kobiet-Polek, po drugie przypomina jak ważna jest w życiu odwaga i sięganie po marzenia. To nie jest książka tylko o sukcesach, na pewno nie o czerwonych dywanach i bajecznych fortunach, to zbiór dziewięciu minibiografii kobiet wyjątkowych, triumfów nieoczywistych, decyzji zaskakujących. Każda z nich zmieniała świat. Kobiety niebezpieczne? Książka też? Tak mówią na mieście. Nawet Pani w sieciówce, naruszyła przez moment moją przestrzeń powietrzną i szepnęła, że w Wadowicach zakazano. Anna Dziewit-Meller, w jednym z wywiadów mówiła, że pisząc tę książkę, stworzyła lekcję „oryginalnego patriotyzmu”. Ciekawe, że ta intencja nie została dostrzeżona przez małopolską kurator, którą tak wystraszyło sto pięćdziesiąt stron poświęconych kobietom. Jak mówi mój sześciolatek najbardziej niebezpieczna książka to ta nieprzeczytana. Co jest zatem w środku?

Przewodniczką po świecie kobiet uczyniono Henię Pustowujtównę, córkę rosyjskiego generała i uczestniczkę powstania styczniowego. Henia to niespokojny duch, nie dała się ugnieść w jednej epoce i swobodnie naginała czasoprzestrzeń, przywołując historie niezwykłe. Dzięki temu poznałyśmy okrutną mistrzynię średniowiecznych intryg, córkę Mieszka I Świętosławę; Elżbietę Drużbacką, słowiańską Safonę, która wystrzegała się tak lubianych w baroku makaronizmów; Magdalenę Bendzisławską, pierwszą kobietę chirurga; Krystynę Krahelską, pierwowzór Syrenki i autorkę piosenki „Hej, chłopcy bagnet na broń!”; Barbarę Brukalską, Halinę Skibniewską, Helenę Syrkusową, dzielne architektki, które dźwignęły Warszawę z gruzów. Znalazłysmy także historie Marii Skłodowskiej, Izabeli Czartoryskiej, Jadwigi Andegaweńskiej, Narcyzy Żmichowskiej, Zośki Stryjeńskiej, Simony Kossak, Krystyny Skarbek, Stefani Wilczyńskiej, Ireny Sendlerowej, Barbary Hulanicki i Wandy Rutkiewicz. I wielu, wielu innych pań pojawiających się w tle. Ta książka, to prawdziwa konfrontacja różnorodności, odmiennych ścieżek obranych przez bohaterki, aby spełniać marzenia i ambicje. To prawdziwy seans odwagi, uporu, pomysłowości i pionierskich ścieżek. Większość z opowieści z czasów, „(…) gdy dziewczynki nie za bardzo mogły ganiać po drzewach i dachach” i „ (…) nie mogły robić zbyt wiele, nawet jeśli miały ochotę”. Nie znalazłyśmy tutaj niepotrzebnego lukru, omijania trudnych tematów, a raczej prawdę o tym, ile trzeba było determinacji, czasem uciekania się do fortelu, pracy razy dwa lub po prostu łuta szczęścia, aby realizować ambicje. W tej książce najistotniejsza jest właśnie droga, dam, dziewuch i dziewczyn, droga do marzeń. Z głową pełną pomysłów, w butach (niekiedy męskich) ruszały odważnie w świat, uparte, dzielne, zawzięte, utalentowane.

I choć swoje egzemplarze podaruję Lilce, Marcie i Konstancji, które dopiero co zaczynają życiową przygodę ze wspaniale z otwartymi głowami i wielkimi marzeniami, to zachęcam do lektury również rodziców i wszystkich Panów.

Anna Dziwit-Meller „Damy, dziewuchy i dziewczyny. Historia w spódnicy", Znak Emotikon, Kraków 2017

To jedna z tych pozycji, których mogłam nigdy nie przeczytać, bo moje wyobrażenie książek historycznych od lat pozostaje niezmienne: rozłożysty spis dat i wydarzeń, podany suchym kronikarskim tonem. To prawdopodobnie uprzedzenie narosłe we mnie w młodości, poprzez wszystkie lekcje historii już od szkoły podstawowej począwszy. Nie miałam szczęścia. Nie trafiłam na Hamptona Sidesa, nikt nie potrafił tak jak on opowiadać o przeszłości– mięsiście, treściwie, ale dynamicznie.

Oto relacja z zapomnianej wyprawy polarnej USS Jeannette. Akcja „W królestwie lodu” rozgrywa się, na długo zanim wynaleziono radary oraz technologie kosmiczne. Wiek pozłacany w historii Stanów Zjednoczonych. Aż trudno sobie wyobrazić, że jeszcze sto czterdzieści lat temu, powszechne było tak skrzywione wyobrażenie geografii bieguna północnego. Wierzono w istnienie ciepłych mas wody niesionych tam prądem Kuro Siwo, w pustą ziemię, czy w Otwarte Morze Polarne. Biegun miała otaczać ciepła zupa skryta za wieńcem lodowych gór. Ilości wypraw, które rozbiły się wśród tych glacjalnych skał nie sposób zliczyć. Jedni próbowali przesmykiem między Kanadą, a Grenlandią, inni woleli Cieśninę Beringa. Północny kraniec świata pochłaniał kolejne ofiary, wielu zmarło, wielu ledwo uszło z życiem. Na próżno, teren pozostawał nieodkryty i … wciąż tak samo pociągający. Nie liczono się jednak z ryzykiem, szale przeważał potencjalny sukces. Stany Zjednoczone młode, pełne energii państwo aspirujące, kochało zwyciezców.

Nieodkryte, tajemnicze i niosące sławę tereny zwrócił uwagę James Gordona Bennetta Jr, bogatego bon vivanta i barwnego właściciela The New York Herald. Był on przekonany, że gazeta nie tyle powinna przekazywać informacje, ile je kreować. Tak właśnie zrodziły się poszukiwania Livingstona w Afryce oraz okupacja Nowego Jorku przez zbiegłe z zoo zwierzęta. Sporo miejsca poświęcił Sides sponsorowi, ale to dzięki Bennettowi ta wyprawa się odbyła. Zapewnił finansowanie, uruchomił znajomości w Waszyngtonie, które nadały rejsowi specjalną rangę. Jednak prawdziwym bohaterem książki jest George De Long, młody, ale doświadczony marynarz, uczestnik kilku wypraw (w tym jednej ratowniczej) w te rejony świata. Prawdziwie amerykański bohater, mógłby go zagrać Topher Grace w mini serialu Netflixa. Wspaniale zorganizowany, z zasadami, honorowy, ambitny i prawdziwie oddany załodze i sprawie. Wyprawa miała wszystko o czym może marzyć podróżnik zdobywca: pełne sejfy pieniędzy, z rozmysłem skompletowaną załogę, statek wzmocniony i wyposażony w pierwsze żarówki Edisona, telefoniczne wariacje Bella, silnik parowy, zapasy jedzenia, alkoholu, soku cytrynowego, a nawet książek. Imponujące, ale w zderzeniu z naturą okazało się niczym. Obrana trasa bardzo szybko zamieniła się w więzienie – dwa lata w bezruchu w nieczułym lodzie. Choć odwilż ich w końcu uwolniła, ciche przestrzenie Syberii ostatecznie pokonały … niektórych.

Od początku wiadomo jest, że podroż nie zakończy się sukcesem, ale poziom napięcia nawet przez chwilę nie spada. Kilka rozdziałów przygotowujących moment odbicia od brzegu może irytować swoja skrupulatnością i dbałością o szczegół. Czytelnik zaczyna przebijać się przez lód zanim zrobi to załoga. Spokojnie, drugi bieg zostaje włączony po opuszczeniu San Francisco, a po zatonięciu statku jedziecie na szóstce. To jedna z bardziej absorbujących i naprawdę fenomenalnie opowiedzianych historii. Reportaż historyczny, który czyta się jak powieść fabularną. Anegdoty związane z Bennettem, sugestywne portrety załogi, melodramatyczne relacje De Longa i jego żony, a nade wszystko trudy rejsu i przeprawy przez Syberię. Ciężko wyrzucić tę historię z głowy.

Hampton Sides, W królestwie lodu, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2016

skończyło się narzekanie na upaly, czas narzekać na deszcz i zimno. mnie wciąż w głowie szumią lubuskie lasy i wody jeziora Ciecz. i choć wolę grać w zielone i lubię delikatne ciepło wczesnych, letnich poranków, to trzeba przyznać, że rudawe też jest piękne. chwyć wakacyjne wspomnienia. to tylko 5 tygodni temu.

za zmianami nie przepadam. nawet najmniejsza przypłacam depresją. ale (uwaga) męczy mnie monotonia. muszę wyjść chociaż za granicę Krakowa, żeby poczuć nową energię. nieodgadniona sygeria. chłód nie przeszkadza w wyprawach. jedź na Wysypy Cooka. może być wirtualnie. tam mieszka ciepło. jedną z moich guilty pleasures jest oglądanie zdjęć z podróży innych. tak przetrwałam leżenie w ciąży. uratował mnie nieruchomy świat. tu można pooglądać.


spiekota sie skończyła, wywiał ją Ksawery. na dobre. zaczęła się szkoła i rytmy codzienne. lubię nasz krótki spacer przed lekcjami. czas przegadany. 

skracam niepamięć. nabyłam ścienny kalendarz na 2017 jeszcze, bo życie towarzyskie naszego sześciolatka kwitnie, postanowiłam więc wesprzeć swój mózg. tradycyjnie. notatkami na papierze. myśl do przodu. weź głęboki oddech, krzykniesz sobie kiedy indziej.

na wszelką chandrę dobra książka. przesadnie prosty sposób. ja wyplaty już nie mam. prawie. w tym miesiącu rzucilam sie na komiksy. najbardziej w domu lubię je ja. trochę melnacholijnie (w sam raz na jesień). po sesji z peorfesorkiem Nerwosolkiem i Etymologią, przyszła kolej na "Bezdomne wampiry o zmroku". zbiorczo z piętnastu lat. dwóch lekko ciapowatch krwiopijców Szlurp i Burp. chłopakom uda się wbić żeby w zombie i wpaść do świata Thorgala. uwielbiam ten surrealizm i absurdalny humor. miękkie linie i pokręcona świadomość postaci. działanie wbrew autorowi. drobienie i robienie w szczególe Baranowskiego, dla dodatkowej treści. niech żyje steampunk!




"narcos" objerzałam kilka razy. dwa pierwsze sezony. śmierć Pabla okazała się spektakularnym, ale tylko chwilowym sukcesem. została reszta ziomków z Cali. to w trzeciej odsłonie. bardziej krwawo. eleganco. 




adoptuj kota. pozwól mu spać na łóżku i mruczeć. 




wypij wodę z kurkumą, imbirem, cytryną i miodem. wypatrzyłam u Anny Lewandowskiej. można dodać pieprzu kejeńskiego. na dogrzanie. nalewki podobno dobre w Szczawnicy robią. posłuchaj.




cieplej nie będzie. choćby nie wiem jak zaklinać radary pogodowe. wiosna przyjdzie gdzieś w maju. szkoda marudzić przez osiem miesięcy. po drodze jeszcze narty.